küresel vesaireler

bi albüm buldum tozlu raflardan,
müzik çaların düğmelerinden uzak dur komutu verdim ellerime.

yazdıkça seninleyim
yanağının, omzunun kokusu hala etrafımda dönüp duruyor.

söyle: nasıl uyuyayım?
bu yaşta, bunca az zaman kalmışken
ve saçlarının kokusu böylesine içinde iken rüzgârın..

aziz nesin’in dediği gibi
”son harmanında” hayatımın

söyle: nasıl uyuyayım?

işte ben
hep böyle oldum
böyle kaldım.

ve böyle sevdim.

şiirlerim ve şarkılarımla
hep o gelmeyecek olanı bekledim.

hiç taviz vermedim kadere
ne otuz beşimde
ne kırk beşimde!

herkes uyurken
ben düşündüm.

kâh martı sesleri vardı istanbul tuzlada,
kâh yağmur bereketi ege’de, çetmi’de..

ben düşlerimde bir çift güzel göze aşık!

arkasından aşkın, baka kaldım..

seni artık nereye koyacağımı bilememekteyim;
sana kâh aşığım

gözüm kâh dekoltende,
kâh belindeki gamzelerde.
kâh yüreğinde,
kâh ellerinde; son nefesimi vermeye gönüllü olduğum ellerinde.

hele gözlerine deyince gözlerim
öte tarafa geçiveriyorum,
bir lâhzada.

o zaman işte
kâh çocuğun oluyorum
en çok da sevgilin.

bir çırpıda toparlıyorum kendimi
sonra kaldığım yerden devam ediyorum,
küçük kelimelerimle

ömrüme bedel flörtümün hikayelerine…

Ne yazık!
Artık hiçbir şey eskisi gibi değil!
Yaşlandıkça ne fark ediyor sanki?
Belki kendimizden başka

Başka bir şeyler değişiyor.

Durup durup çocukluğumu anımsıyorum:
Mahalleye her baktığımda
Eski güzel hali geliyor aklıma;
O yazlık, kışlık sinemalı
Azıcık cep harçlıklı günler…

Belki şimdi yaşım, başım
Ve başka lüzumsuz her şeyim var,
İçimdeki heyecanım ve sevgimden başka..

Ne yazık!
Artık hiçbir şey eskisi gibi değil!

önce geri dönmeni bekledim sessizce.
dışarı baktım, yağmura, insanlara
hayatıma baktım
yaşadıklarıma.

seni düşündüm
sonra durdum,
öylece durdum.

şarkılar, şiirler geçti cemil topuzlu’dan
güneşler, bulutlar, sabahlar…
hepsi teker teker geçti
hepsinin yüzüne baktım;
hepsi veda etti sessizce
sonra yine, yeniden durdum.

öylece durdum…

kısacık, şen bir şarkıdır hayat
bir gündüz rüyası,
bir iç çekiş kadar kısa
bir bakış kadar uzun
çetmide hayat…

bir andır hayat
ne söz yeter,
ne de nefes anlatmaya.

işte böyle kısacık bir akşamda
kaçamak bir bakıştır hayat.

çetmide bir sabahtır hayat
deli düşünceler içinde hayaller kurup
bahçede uyuyakalmaktır hayat.

ben bittimlerle başlayıp
klozet ile kucaklaşmaktır hayat.

kararlar içinde kararsız kalıp
bir telefon ile doğup diğeri ile ölmek,

güneşli bir sabahta aynalar ile dans
son bir yollukta, buruk bir tattır hayat.

yine de çok güzeldir hayat,
ilkbaharında
sonbaharında
tüm yalnızlıklarımda…

çetmide başka bir şeydir hayat!

bak işte yine
varlarım ile yoklarımı sorguladığım bir gece…

en mutlu benmişim!
öyle diyorlar
ne bir eksik ne bir fazla.
bir elim yağda, bir elim balda.

ellerinin bebek kokusu burnumda
yaramaz çocuk gözlerin yüreğimde.

hereke’de yazıyorum.

tesellim, evinin pencerelerine vuran rüzgâr,
uyumadan önce baktığın gökyüzü, yıldızlar..

seninleyim
bensiz olduğundan çok, seninleyim.

Biliyorum, zorun rekor sayısı sende
keşke yanında olsam
keşke paylaşabilsem zorları.

ellerinin bebek kokusu burnumda
senin için yazıyorum..

hereke’de varlarımın ve yoklarımın son istasyonunda.

okadar çabuk geçiyorki günler..
yakalamak istesekde zamanı olmuyor..

durduramıyoruz o akşamüstünü..

inemiyoruz günden..
ve vardığımız gecede..

iyi , kötü..sağlam kırık..

bulmak için aradığımız sonu..
ruhumuzu vermeye hazır….,

uyuyakalıyoruz.. gerçekle düş arası bir yerlerde..

rüyamizda hep o gökkuşağı..

yine en sevdiğim gözler..
ne rüzgara.. ne yağmura değişirim..

yarım bi sigara bulur yakarım..
kocaman gövdem küçücük kalır..
korkar hayallerimden..

ah derim..bir ben miyim..bu kadar yanlız..
ve bu kadar hüzünlü..
ve böylesine mutlu..

gün boyu dönüp duruyorum düşüncelerimin içinde
sözcükler fısıldıyorum kendime.

sözcükler…
kaçıp gidiyorlar aralık pencerelerden.

düşüncesi kalıyor gecenin
düşüncesiz sözlerin düşünceli adamı oluyorum.

tarifesini şaşırmış bir tramvay geçiyor hayatımdan
tüm tarifeli aşklarıma tezat!

içinde miyim dışında mıyım belli değil,
hayatım bana inat,
ben kaderime!

ne yollarım bitiyor
ne de rüyalarım!

gün boyu dönüp duruyorum düşüncelerimin içinde
hayaller vaadediyorum kendime.

kimi gün yağmur, kimi gün rüzgâr
bazen de ölü bir dalga!

ve sonunda akşam düştüğünde
yine düşüncesiz sözlerin düşünceli adamı oluyorum.