küresel vesaireler

akşam vakitleri…..
yer demir , gök bakır
bir türkü düşer aklıma;
yalnızlığımdır.

erken gelen,
geç kalan,
kim varsa
artık vakit tamam!

kim çalarsa kapımı bilirim:
o yalnızlığımdır!

yolcudur abbas!
ayrılıklar büyür içinde
‘yollara vurur kendini
sevdasında kavrulur’

gider…
ayrılık ötedir,
ayrılıklar içinde….

gökyüzü ne kadar yeşil bu sabah!
yerim yurdum ne kadar lezzetli!

sivricede balık yemeye geldik,
yassı taşları dizmeye..

bu yaşta çocuk mu olduk?

gökyüzü ne kadar yeşil bu sabah!

Hayallerimin peşinden koştum hep; geçmişten sesler, geçmişten yüzler
Yırtılmamış sevinçler ve saklı hüzünler yaşadım hep.

Yağan yağmurun, tablası devrilen simitçinin, o son vapurun, eski bir tablonun
son fırça izi idim hep.

Ölümsüz idim, mihenk taşı, en büyük aşık, en ‘bişey’dim işte!

Sonra bir kış gecesi ansızın, yıllardır aynı daktilonun aynı tuşunda kaldığımı
Anladım birdenbire.
Acımasızca geçen mevsimler geçmiş, olan olmuştu.

Farkında değildim.
Mahalle bakkalı yoktu, arka bahçedeki dut ağacı yoktu.
Oysa ben aynı aşkı aynı aşkla sevmiştim hep.

İşte böyle dostlarım, inanın göz açıp kapayıncaya kadar
Bile sürmüyor; öylesine uzun, öylesine çabuk ki!

Nöbetçi günler, nöbetçi geceler, nöbetçi sevgililer ve nöbetçi
Anlaşılmazlık nöbetleri.

Kitabımda hepiniz yerlerinizi bulup sayfanızı işaretleyeceksiniz.
Geçmişten sesleriniz hala kulaklarımda
Güzel yüzünüz, gözleriniz hala pırıl pırıl.

Bense
Şimdilerde dağ başında bir kelebeğin peşinden koşuyorum; iyiyim